California

California
Limantour beach, Point Reyes

woensdag 29 juli 2015

De woorden zijn zoek

Bomma woont vanaf heden in De Bijster te Essen.
Na het intermezzo bij Joostens, krijgt ze nu hopelijk een nieuwe 'thuis'.
De laatste koffie in gesticht Joostens...


Het vertrek en de aankomst...


Ze moet nog wennen, en ze is erg stil, maar het lukt wel.
Ze is dapper.

Toen Gerda en Kek haar verhuisden, nota bene op onze Nationale feestdag, kregen we er een tas koffie en een gezellige babbel. 
We gingen haar kamer een beetje inrichten en namen toen afscheid in de leefruimte. 
Bomma keek ons-naar ons gevoel- heel verwijtend aan en zei: 'dus nu zetten jullie er den blok op'
Wij waren verbijsterd en ook wel wat ontdaan. 
Het was een volzin, de eerste in lang, en hij kwam aan!

Ondertussen zijn we een week verder.
Ze wordt er duidelijk goed verzorgd, maar is absoluut niet spraakzaam. 
Kek is al blij als ze af en toe eens een lachje kan opwekken, desnoods met een poging tot selfie ...



Zoet valt nog altijd in de smaak en koffiedrinken gaat ook vlotter in De Bijster ...
Ze gaat blijkbaar graag naar de mis en op de vraag wat ze daar dan doet, antwoordt ze heel gedecideerd 'Ah, bidden'

Volgens de verzorgers gaat ze al eens 'op verkenning'.
Dat vinden we positief!
We hopen dat ze nog een tijd in Leefgroep 2 mag blijven. 
In De Bijster schuiven ze op van leefgroep als de dementie vordert. 
Na 1,2 wordt het 3,4 en helemaal aan het einde 5,6.
Ons bomma is eigenlijk nog altijd slim! Volgens Kek snapt ze veel meer dan we vermoeden. Dat blijkt steeds weer uit onverwachte blikken en lachjes.
Alleen het spreken laat haar ongelofelijk in de steek.
De woorden zijn zoek.
Hoe erg moet dat zijn voor een talenmadam?





5 opmerkingen:

  1. Ik droomde vannacht dat ik moest studeren voor examen Latijn.
    Ik hoef al tien jaar geen examen van Latijn meer af te leggen.
    Alles was zoals het nu eigenlijk is.
    In mijn droom herinnerde ik mij veel te laat dat ik de dag erop examen had.


    Ik liep naar het huis van mijn bomma. Mijn bomma is latiniste. Ze kan mij altijd helpen met alle talen.

    Maar ze was er niet. Niet op de stoel aan de tafel waar we Cicero, Catullus en Vergillius lazen.
    En best vaak moesten giechelen met die Romeinen.



    Ze zat er niet, want alles was zoals het nu is.

    Ze zit in een rusthuis nu, en ze vindt haar woorden niet meer.


    Dus probeerde ik zelf iets van die Latijnse teksten te maken.
    De dag erop examen.
    Ik wist niets.
    Ik probeerde te spieken – iedereen deed dat toen. Ik nooit, met bomma in mijn hoofd.
    Mijn hele bank lag vol strips.
    Ik wist niets.
    Ik wist zelfs niet waar in mijn kaft de teksten zaten waar de vragen over gesteld werden.
    De leerkracht zei: “Rhea, jouw bank is veel te rommelig, doe die strips eens weg”.


    Mijn overbuur zette lange strepen waar ze het antwoord niet wist. Streep na streep na streep. Blad na blad. Zij wist ook niets en kon me niet helpen.


    Het was een nachtmerrie.
    Ik heb nooit echt Latijn gekund, mijn bomma wel, en zo goed, dat ze me op een namiddag tijd steeds weer kon redden.
    Zo'n zacht vangnet heb ik sindsdien niet meer gevonden.

    BeantwoordenVerwijderen