Er zijn er die zeggen dat een kind krijgen gelijk staat met de uitstoot van 58,6 ton CO2 per jaar.
Een kind krijgen is daarmee, volgens professor Mark Elchardus, het equivalent van drie trans-Atlantische heen en terug vluchten per maand, jaar na jaar.
(Voor een vlucht heen en terug naar San Francisco moet je 1963kg CO2 compenseren, naar Shanghai 1991kg, naar Madrid 344kg. Hier kan je de CO2 van een vlucht simuleren. Om aan 58,6 ton te geraken, mag je dus heel wat afvliegen...)
Of en hoe Elchardus het kan weten?
Dát weet Kek niet, maar blijkbaar mogen de kinderlozen onder ons dus zonder scrupules én veel blijven vliegen...
De uitstoot van 58,6 ton per kind wordt hier berekend op basis van gemiddelde uitstoot per hoofd van de bevolking voor verschillende landen. De methode houdt dus helemaal geen rekening met de manier waarop mensen met hun omgeving omgaan. Als individu én dus ook als ouder kan je keuzes maken die de ecologische voetafdruk van jezelf en je kinderen verkleinen. Je kunt om te beginnen al sowieso niet vliegen, minder of geen vlees eten, energiezuinig wonen, minder met de auto rijden, lokaal kopen, enzovoort, enzoverder... (Naast nog zo veel dingen die minder met CO2-uitstoot te maken hebben, maar wel degelijk impact hebben op het milieu)
(Natuurlijk heeft zo’n vlucht ook nog andere invloeden op het milieu, denk maar aan de gigantische berg wegwerpmateriaal, het weggegooid voedsel,...)
Er zijn er die zeggen dat met een zware jeep of een andere patserbak rondsnorren minder erg is dan vlees eten.
Zo zorgt een wekelijkse gezinsmaaltijd steak op jaarbasis voor bijna evenveel CO2-uitstoot (0,9 ton CO2) als het volledige stroomverbruik in een gemiddeld huishouden (1,2 ton CO2).
Stel dat dat gezin dagelijks vlees eet, dan kom je al gauw bij 5 ton CO2 per jaar.
Daarvoor kan je inderdaad een jaar lang tot 20000km rijden met een zware wagen.
Anderen zeggen dat een hond jaarlijks meer vervuilt dan 3500 kilometer achter het stuur van zo’n auto.
Komt neer op afgerond 1 ton CO2.
Een hond heeft dus minder impact dan een vleesetend gezin, dat is al iets positief...
Sommigen zeggen dat Belgie maar een klein land is, en dat China, en India, en ... maar eerst eens inspanningen moeten leveren.
Aanhangers van het ecorealisme (al hernoemd naar ecosurrealisme) beweren dan weer dat kernenergie de enige manier is om de afhankelijkheid van fossiele brandstoffen en dus de CO2 uitstoot te verminderen.
(Dat ‘op de kar springen van de kernenergie’ heeft Kek al eens meegemaakt in de jaren 80 van vorige eeuw. In de discussie rond de effecten van zure neerslag, werd door een bepaalde groep sterk de kernenergie gepromoot.)
Er zijn veel van deze vergelijkingen en stellingen te vinden op het internet.
Ze belichten altijd maar één aspect van het probleem,
zijn dus vaak totaal uit het groter verband getrokken.
Het is wel door zulke vergelijkingen dat velen de verantwoordelijkheid voor het klimaat en bij uitbreiding voor onze Aarde, steeds weer bij de ander (proberen te) leggen.
Onderstaande tabel leert ook al iets over verhoudingen,
en dat veel, zo niet alle keuzes die we maken ergens wel voor een CO2 uitstoot zorgen.
Nu de jongeren -toch goed dat er nog jongeren zijn, Mr Elchardus- met succes een breed gedragen klimaatbeweging in gang gezet hebben, krioelt het op sociale media van welles-nietes ‘discussies’, die vaak in regelrechte scheldpartijen ontaarden.
De ‘ander’ is altijd dom, naïef, kortzichtig, ...
Onlangs kwam Kek deze vergelijking tegen!
Het artikel van de hand van Jan Stel is verschenen in eos blogs.
“Matroesjka’s illustreren op een eenvoudige manier, de complexiteit van het klimaatprobleem en vooral de discussie daarover. Wanneer je de poppetjes eruit haalt, laten ze op treffende wijze de verschillende schaalniveaus van het klimaatprobleem zien. Van mondiaal, regionaal, nationaal, stedelijk, naar je eigen omgeving en ... naar je eigen activiteiten. Al deze verschillende niveaus hebben te maken met hun eigen expressie van het klimaatprobleem en de mogelijke oplossingen.’’
We moeten misschien eens ophouden met alles vanzelfsprekend te vinden,
en gewoon de vanzelfsprekende dingen doen.
Keuzes maken, die er toe doen, zelfs al is het effect ervan ‘klein’.
Veel mensen zijn daar evenwel echt niet toe bereid,
anderen hebben daar simpelweg de middelen niet voor.
Blijft er de weg van de politiek?
Kek denkt van wel, maar te zien aan de onwil van Belgische politici om eindelijk werk te maken van een klimaatwet,
zijn we daar nog heel ver af...
En een klimaatwet, dat zijn nog geen maatregelen!
In afwachting kunnen we alvast wat bomen planten...
