Een zeewandeling brengt altijd herinneringen naar boven...
Ook deze keer, en de aanleiding zijn de ‘sponsen’ die vrij talrijk aangespoeld zijn.
Kek haar vader (1926-1979) had de dwingende gedachte dat hij zijn schaarse twee weken ‘congé payé’ zonder zijn kinders moest doorbrengen.
Het is moeilijk voor te stellen dat eind jaren 50, begin jaren 60 van vorige eeuw zijn werk zo stresserend was. Vermoedelijk waren het gewoon de kinders die hem teveel stress bezorgden.
Soit, wij, de kinders, werden verdeeld over de familie en Kek haar vader ging met Marie-José, zijn vrouw en Kek haar moeder, op reis.
Zo heeft Kek weken doorgebracht bij Nonkel Paster en zijn meid Marie.
Ze leerde daar ‘misdienen’ en dat je best een kurk tussen je tanden klemt als je zilveruitjes schoonmaakt voor de inmaak.
Ze verveelde zich er verder stierlijk.
Uitzonderlijk gingen we als gezin eens een paar dagen naar zee.
Kek haar vader hield niet van de zee.
Kek kan zich niet meer herinneren hoe de dagen precies gevuld werden.
In elk geval zal er wel gestrandwandeld zijn.
Kek raapte alles op wat ze kon vinden:
eikapsels van de wulk (door Mémé steevast ‘sponsen’ genoemd), zeesterren, zeewier, krabben, schelpen...
Thuisgekomen werd alles in een schoendoos onder in Kek haar kleerkast opgeborgen
... en vergeten.
Op een dag vond Mémé, afgaande op de stank, de doos met rottende zeeorganismen
en belandden al Kek haar vondsten in de vuilnisbak.
Einde van weer een verzameling.
Tegenwoordig liggen nog steeds ‘sponsen’ op het strand, zeesterren zijn nog maar zelden te zien.
En Kek raapt nog steeds vanalles op van het strand, ze kan het niet laten, maar is wel enigszins selectief geworden.
Ziehier de mooie oogst van de wandeling, en er is niet eens gezócht.
Blij dat er maar twee ‘Margotschelpen’ (uiterst rechts) te rapen waren.
‘Een Margotschelp zien en niet oprapen brengt ongeluk’
Ooit heeft Kek dat ‘verhaaltje’ aan Viktor, Miel en Lotte verteld, en eens uitgesproken...tja.
(Kinderlijke gedachten kunnen wel gelukkig maken)
Geen opmerkingen:
Een reactie posten