Zonder Snor

Op reis zonder Snor, voor het eerst...

Het is vreemder dan verwacht.

Hij is nog intenser aanwezig dan thuis.

We hebben samen zoveel gereisd en hadden al doende een echte routine opgebouwd.

Onze reisstijl was echt ONZE reisstijl: openbaar vervoer, low budget maar goed logies (vaak in jeugdherbergen), afgelegen plekken, eenvoudige maaltijden (soms gewoon yoghurt en fruit op de kamer), musea, markten, een botanische tuin, de plaatselijke gebruiken leren kennen, bier drinken, ...

Kek mist haar vertrouwde buur op de vlieger (Kek window, Snor aisle),

haar extra oren, wanneer er gewauwel uit luidsprekers komt in luchthavens en andere wachtzalen,

haar extra ogen,

haar woordvoerder als er uitleg gegeven moet worden,

(zijn Engels was pakken beter dan Kek haar Engels)

haar bord_leeg_eter, bij een verkeerde bestelling op restaurant,

(met het nodige gezucht vaak, dat wel)

haar lezer van informatieborden bij bezienswaardigheden,

haar geruststeller bij het nemen van bus, metro, ...

(soms was het eerder andersom: onruststoker ...)

haar maatje in absurde en hilarische situaties, 

...

We hielden op dezelfde manier van hetzelfde soort musea, 

van wandelen in de natuur

en van zwemmen in zee,

van gewoon zitten bij de zee,

van 's avonds op de kamer internetten met een fles wijn,

en alhoewel hij graag vlees en vis at, ging hij ook graag mee eten in vegetarische restaurants.

Aaaaaagh, en dan is er in de bus van Manilla naar Baguio het liedje van Eels, 

the beginning