Dat ze vriendelijk zijn, de Filipinos is een feit. Het staat in alle gidsen en we ondervinden het elke dag. Ze zijn ook correct en echt behulpzaam.
Toevallige ontmoetingen laten steeds weer een goed gevoel achter.
Mensen vertellen over hun gezin, over wat er overal te zien is, maken foto's, ...
Het verkeer is hels en de wegen slecht.
Niet zozeer door het aantal auto's - die zijn echt in de minderheid, op Coron heeft Kek er maar één gezien - maar door de variëteit aan rijdend gemotoriseerd materiaal: de tricycles en brommertjes zijn in de meerderheid en wringen zich overal tussen. Eens iedereen hier zin eigen auto zal hebben....
Wonderlijk ook hoeveel mensen op een brommer of in een tricycle passen: twee volwassenen en drie kinderen op één brommer, dat is geen uitzondering! Op een tricycle zijn ze niet zo makkelijk te tellen!
Helmen zie je bijna niet, smartphones des te meer.
Een speciaal model tricycle, met een kooi, dient voor vervoer van dieren.
Ze houden hier en daar een koe, vaak geiten en soms een os voor het werk op de velden. Er zijn ook tricycles voor goederenvervoer.
Er zijn niet echt regels over zij- en hoofdstraten: assertief zijn is de boodschap, anders kom je nergens!
Tijdens de rijstoogst ligt de rijst overal te drogen, uitgespreid op plastieken zeilen die soms tot het midden van de weg reiken! Tricycles slalommen ertussen...
Honden en katten zie je overal, altijd schurftig tot bloederig en ondervoed.
Veel hanenkwekerijen! Ze houden weddingschappen, elke week en hebben na de wedstrijd ook haan te eten.
Ze zijn gelovig, de filipinos!
We gingen op Bohol mee naar de zondagse mis, en dat was ook een belevenis.
Blijkbaar is er in bijna elke kerk om het uur een mis. Elke zondag doen ze ook een mis in het Engels.
Een open en volle kerk, doorvliegende vogels, een poes die voor het altaar loopt, mensen die buiten gaan om te telefoneren, kinderen die in en uit lopen, ...
Het vreemdste was nog de 'orgel', een elektronisch iets met een beat!
Op de meest onmogelijke plekken tref je heiligentaferelen aan, en al zeker in elke hotellobby.
Als ze filipino spreken, hoor je precies de p-taal!
Blijkbaar heeft elk eiland zijn eigen taal, en dat is geen dialect volgens Fanny, maar een echt andere taal.
Zij spreekt dan ook Engels in Bohol, omdat haar taal die van Luzon is.
Of alle kinderen hier naar school gaan, is niet duidelijk.
Er hangen er overal rond tijdens de dag.
Schoolgaande kinderen hebben uniformen per school. Dat is wel mooi om ze zo in een net uniform te zien lopen door de groezelige straten, tussen brommertjes en tricycles.
Op elk mogelijk stukje wordt hier basket-ball gespeeld, vaak gewoon op straat.
Voetbal wordt hier niet gespeeld: alle vlakke stukken land zijn voor de rijstteelt. Een voetbalveld is veel te groot om er grond aan op te offeren.
Op de foto: Coron, basket-ball om 7am naast de terminal van de ferry naar El Nido.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten