California

California
Limantour beach, Point Reyes

woensdag 21 september 2016

Heel lang geleden, en hoe het ene geheugen het ander niet is


In een heel ver verleden (1958-1964) ging Kek naar de lagere school, in Emelgem, ondertussen deel van Izegem.
Een aantal herinneringen aan die tijd zijn nog heel levendig, zoals
vroeg naar school om noten te rapen in de herfst, 
chrysanten gaan rechtzetten op het kerkhof, 
onmogelijke handwerkjes, 
catechismus moeten opzeggen vooraan in de klas,
Franse les na de uren, 
Chevrolets vol met alle kinderen uit de straat als Kek haar vader bij regenweer aan school wachtte, 
een snoepwinkeltje met een hele toonbank vol met 'dingen van 1 frank', 
schoolreizen met omelet tussen sandwichen,
walgelijk middageten, ...
Het klasgebeuren, de juffen, de schoolkinderen ... zijn na vijftig jaar precies echt wel uit Kek haar bewustzijn verdwenen.
Maar we lopen een beetje vooruit.

Sinds een paar weken verblijft Kek haar moeder definitief in het woonzorgcentrum De Plataan te Izegem. 
Ze beseft het en ze aanvaardt dat ze niet meer alleen kan wonen.
Maar 'dat het niet gemakkelijk is!'


Ze stelt het toch wel goed, heeft er gezelschap van een hele nuchtere ex-buurvrouw, veel bezoek, ...


Ook Kek ging er op bezoek.
En wie daar - niet geheel toevallig - ook kwam voor haar moeder, die nuchtere madam: Adinda! 
Adinda was in de lagere school, tijdens de middelbare schooltijd en zelfs het begin van de universitaire tijd een van de hechtere vriendinnen.
Het doet goed om oude vriendinnen terug te zien, zelfs in een omgeving als het woonzorgcentrum.
Een mens weet niet waar beginnen vertellen!

En daar zitten we dan op het terras van De Plataan, te genieten van een heerlijk zonnetje: twee negentigers, en twee zestigers.
Komt er ineens een mevrouw op ons af. 
'Maar dat is Cecile!'
...
'Allez, kent ge mij niet meer?'
...
'Allez, denk ne keer na!'
Tegen Adinda: 'Ze kent mij niet meer'
En ja, Kek kent haar niet meer, zelfs de naam (Mia Windels) doet niet onmiddellijk een belletje rinkelen. Het is een beetje om ongemakkelijk van te worden...

Een paar uur later, binnen, zo tegen het avondeten.
'Cecile! Zijt gij dat?'
Een mevrouw...
'Ge kent mij niet meer?'
Euh, neen, sorry.
'Ik ben Christine Provoost!'
Ach, ik weet nog dat ik spinnen in potjes stak met uw coole broer!
'We speelden veel monopoly samen'
Dát wist Kek niet meer...

En verder loopt Kek er ook nog de vader van een vroeger vriendje tegen het lijf!
'Gij zijt dat toch met al die kinders?'

Spannende buurt, De Plataan.
Tegen het volgend bezoek moet Kek beslist wat beter voorbereid zijn!
Maar IS dat wel normaal dat klasgenootjes uit de lagere school, iemand na 50 jaar nog herkennen?
Dat is begot meer dan een halve eeuw geleden!

2 opmerkingen:

  1. 'Gij zijt dat toch met al die kinders?'
    :)
    Allez zeg. Het verleden dat zo terugkomt... Studeren tegen volgende keer he ;).
    Mooie foto van meterke, die tweede.

    BeantwoordenVerwijderen
  2. ooh Kekje!!!! superleuk wel!!! (ik denk dat ik sommige lagereschoolklasgenootjes al niet meer zou herkennen!)

    BeantwoordenVerwijderen