Een huis moet leeg

En Kek vraagt zich af hoe anderen dat doen, een huis leegmaken.

'T is niet dat ze nog geen ervaring heeft met dingen van anderen opruimen: ze deed het bij Bomma haar vertrek, en bij Snor zijn vertrek.

Een mens wordt zichalleszins bewust van zijn eigen sterfelijkheid en van de 'tijdelijkheid' van wat we allemaal willen bijhouden en koesteren.

Als ze denkt aan diegenen die haar eigen spullen zullen moeten opruimen, dan wordt ze al plaatsvervangend nerveus.

Hoe doen anderen dat eigenlijk, een huis leegmaken?

Gewoon afvoeren?

Een opkoper bellen?

Doen anderen het chaotisch - iedereen neemt wat hij kan gebruiken of wil bijhouden - of met duidelijke afspraken?

Of doen ze het zoals Kek?

Wegdromen bij elk al lang vergeten voorwerp dat terug bovenkomt en er uiteindelijk geen afscheid van kunnen/willen nemen? Dat gevoel van verlies van de (onbekommerde kinder)tijd tegelijk koesteren en wegduwen. De tijd waar alles nog moest beginnen ...

Wie zei ook weer:

"La mélancolie, c’est le bonheur d’être triste"?

In elk geval Mémé haar huis is verkocht en moet nu leeg.

Het is een heel karwei, dat duidelijk niet in één sessie kan geklaard worden.

Dat het huis voor Kek aan de andere kant van het land staat, maakt het er niet makkelijker op.

Mémé, die al lang geen Tsunamémé meer is, ging nog een keertje mee en zat in die 'goeie zetel' te genieten van 'alle mooie dingen in haar mooie huis'.
Het blijft wel heel erg voor haar om niet meer thuis te kunnen wonen.

 

En natuurlijk is er 'de gustibus...' maar haar huis wás ook wel bijzonder, en ondanks hier en daar uitgeleefd en niet hedendaags, ook bijzonder goed in orde.

Zelfs de boiserie wordt nu ineens met andere ogen bekeken.

 

Kek maakte alvast een selectie van memorabilia die ze wil redden van de kringwinkel of de rommelmarkt, en haar eigen huis begint stilaan op een museum te lijken...

Twee borden die al zolang ze zich kan herinneren in de keuken, pardon, de achterkeuken, aan de muur hangen.

Niemand weet nog waar die oorspronkelijk vandaan kwamen.

 

Een beeldje van een bijzonder priester en een geschilderde kop van Schumann die onlosmakelijk verbonden zijn met Kek haar vader, maar waar ook al niemand de origine van kent.

 

 

Hoewel ze niet echt Kek haar smaak is, 'moet' ze zich ook over deze vaas ontfermen.

De vaas, allicht nog een trouwcadeau - maar dat wist Mémé niet meer heel zeker - vindt ze bij haar laatste bezoek nog steeds prachtig.

 

Het harmonium was sowieso al voorbestemd om in Kek haar huis te belanden. 

Een onnozel vaasje maar ook zo sterk met Mémé verbonden. Kek heeft het zo dikwijls afgestoft in haar jeugd...

 

En dan hebben we het nog niet gehad over de vele foto's, brieven, documenten en andere persoonlijke spullen.

Tja, Kek weet dat het allemaal maar voorwerpen zijn en dat ze beter zorg en aandacht kan geven aan de mens zelf, maar toch...

Uiteindelijk kan je een huis beter opruimen met respect voor zijn ex-bewoners!

Het is al erg genoeg om te blijven zitten met de vraag waar al die tijd gebleven is, om dan daarna nog eens tot de vaststelling te komen dat ook alle tastbare herinneringen weg zijn.

En gelukkig dat Mémé niet alle knutselwerkjes en tekeningen van kinderen en kleinkinderen bijgehouden heeft...

In Kek haar huis staan dozen vol en hangen muren en kasten vol.

Tijdens de logeerpartij van Viktor, Emiel en Lotte in de paasvakantie is er weer heel wat geproduceerd!

 

  

Voor de takkenbeesten werd natuurlijk een mooie plek uitgezocht!

 

En de tekeningen sieren de keukenkasten.

 

 

Van al dat knutselen en schilderen en tekenen werden we allemaal ook wel heel moe...

 

  

Af en toe wat stilstaan, we doen het veel te weinig en soms, zoals bij het leegmaken van een ouderlijk huis, worden we er dan weer eens toe gedwongen...