Hobokense polder, bis

Omdat Miel vorige keer zo enthousiast was en zo graag 

'nóg eens naar polderbos, want dat was gezellig, Kek' 

wilde, doen we op Pinkstermaandag een tweede tocht door de Hobokense Polder.

Viktor logeert in Gent bij Margot.

Enkel Miel en Lotte zijn van de partij, en mama en Doppe...

Het doel is veren zoeken, maar niet heus en het is een pak kouder en ook wel natter dan een week geleden.

Miel wil wel een trui aan, maar 'niet toe doen'!

 

We beginnen op een heel avontuurlijk - want niet echt officieel - paadje, door een zee van boterbloemen, rode klaver en koekoeksbloem.

Lotte is in haar nopjes bij zoveel bloemenpracht.

Het paadje eindigt in een wildernis van braam en brandnetel en mama's voeten zijn snel helemaal geneteld.

Miel en Kek hebben gelukkig hun wandelschoenen aan, Doppe is ook veilig geschoeid, Lotte zit toch maar terug bij mama in de rugzak!

We kunnen de hondsdraf-les van Viktor toepassen!

Lotte heeft de smaak te pakken: we doen 'standbeeld' bij de salamanderplek.

We ruiken aan bloemen, maar de lijsterbesbloesem stinkt...

De kijkhut ligt ook weer op de route.

Het duurt even voor we een kijkopening vinden op Lotte haar hoogte ...

Vanaf daar kiezen we een andere weg: het houten paadje (zonder leuningen).

Meer dan een stuk schors en een stok hebben kinderen niet nodig om in de zevende hemel te zijn...

We wandelen door een ruig stuk met veel dood hout, over de oude spoorlijn.

De koeien hebben het pad voorzien van koeienvlaaien. 

'Wat zijn dat?' 

'Dat is de kak van koeien'

'Mama, de koeien hun kak, dat zijn vlaaien!'

Lotte echot 'laaien'

We zien geen koeien, en Miel denkt dat ze zich verstopt hebben in het oude stationnetje.

Lotte echot 'koeien stopt tonnetje'

We hebben slechts vijf veren geraapt en weer geen ijsvogel gezien, maar het was wéér leuk!

En we hebben weer vanalles bijgeleerd.

Iedere ouder zou met zijn kroost minstens een keer per week de natuur moeten intrekken...