'T is oal gjieen oar snien

Kek haar dagen zijn gevuld.

Banaal gevuld met koken en eten, en eten zonder koken, met opruimen en boodschappen doen, ramen wassen, 

de moestuin, de kippen,

 met oefenen voor de muzieklessen, ...

De zin ervan is niet altijd duidelijk.

Ook gevuld met minder banale activiteiten

zoals administratie van bank- en andere zaken,

het wekelijks bezoek aan Bomma in de Bijster,

het ophalen op school van Viktor en Emiel, en soms ook Lotte,

een onverwacht middagconcert in AMUZ,

een achterkleinkinderenfoto gaan maken in Izegem, en in één beweging ook een viergeslachtenfoto,

of weer eens naar de Far West voor een samenkomst met ex-collega's van de examencommissie:

Carina, André, Paul, Monique, Monikske, Christine, Kris, Lief, Tilly, Eddy, Ria en organisatoren Leen en Guido

Het gaat er over vlas, en gulden sporen, en begijnen.

We zijn in Kortrijk, deze keer!

En natuurlijk gaat het ook over die goeie ouwe examencommissietijd ...

En soms, heel soms, verprutst Kek al eens een hele dag met niets doen.

Maar druk of niet druk, altijd weer zijn ze er, die beelden. 

Vooral 's avonds, maar evengoed overdag tussen alle drukte door

'Op het netvlies gebrand' 

Zijn afgetakelde, uitgemergelde lijf, 

Zijn onmacht, 

Zijn krachteloosheid, zelfs om eten te kauwen of woorden te vormen

(Ge moet het nochtans 'van u afeten')

Zijn verbeten voortgewerk aan zijn 'laatste' paper

Zijn verhakseld maar tegelijk erg lyrisch vertellen, die allerlaatste avond, 

over The Space Odyssey  

...

En tegelijk zijn gevleugelde uitspraken

Pak mij nog eens vast

Brute pech is het

Mooi meisje

Lach eens

Lastig dat je mij zo gaat herinneren

De mannekes

'T is oal gjieen oar snien

('t is die bekkn leggn)

...

Hij is er niet meer

en tegelijk overal.