De Pidpa-man

Lang, heel lang geleden kwam de pidpa-man jaarlijks onze watermeterstand aflezen.

De eerste keer was Kek zich van geen kwaad bewust. 

Onze watermeter zit in een put, ergens in een verloren hoekske van de berging, wist de pidpa-man.

Het hoekske waar altijd alle huis-, tuin- en keukenrommel bijeendrijft.

De pidpa-man had veel begrip en nog meer geduld, die eerste keer. Hij kon ook niet helpen: hij had maar één arm. Kek bood hem een tas koffie aan tijdens het wachten en sleurde ondertussen bergen onmogelijke rommel vanuit de bergplaats de keuken in. 

De pidpa-man zat erbij en keek met iets van ongeloof in zijn blik.

De tweede keer was dat geduld al wat minder en 'ging hij eerst wat andere adressen opnemen'. Derde en volgende keren deed Kek wijselijk de deur niet open als de pidpa-man aanbelde, en haalde ze alles van het deksel weg zodra de kust vrij was. Zo kon hij bij zijn volgende doortocht netjes het deksel oplichten en de meter aflezen.

Dit scenario is al even verleden tijd: we mogen nu zelf de meterstand opnemen en via de website doorgeven. De rommel kan dus rustig blijven liggen.

Een paar weken terug kreeg de echtgenoot, Snor, een mail van de Pidpa, met het heuglijk nieuws dat we vanaf nu geen kaartje meer in de bus krijgen, maar enkel via mail zullen verwittigd worden dat het weer eens zover is.

Snor was in de wolken: hoe makkelijk! Dat is nu toch wel een vooruitgang! Proficiat Pidpa!

Maar het deksel vrijmaken op die onmogelijke plek en met een koplamp de moeilijk bereikbare meter aflezen in de muffe vochtige put, blijven zoals gewoonlijk: corvee!

Kek krijgt zowaar heimwee naar de pidpa-man!

Een klein beetje ....