#Watou_2018: de kunstwerken

Na twee dagen zonder kunst en zonder kleren kopen we vol verlangen ons ticket voor de 38ste editie van het Kunstenfestival Watou.

De eerste locatie, het Festivalhuis is er echt een goeie!

Het is wel beter om die pas als laatste te doen, 

want natuurlijk begint iedereen op locatie 1. 

Sommige werken en gedichten hangen er gewoon in een gang, 

waar dan de hele tijd veel volk langs moet.

Dat is lastig en storend.

Onderstaande boodschap biedt niet direct veel troost, maar het zijn wel mooie letters.

Het festival maakt als geheel een beetje een dunnere indruk dan de voorgaande edities. 

Er waren jaren dat 'alles op één dag' echt onmogelijk was, nu gaat dat vlot.

Er is minder filmisch materiaal, er is niet echt een eregalerij, er wordt werk van dezelfde kunstenaars getoond op verschillende locaties, er is minder poëzie.

En geheel terzijde vinden we het onmogelijk dat de reeks foto's van de Magnumfotografen, voorzien voor de Douviehoeve, ontbreekt.

Vooral vinden we het lastig dat de suppoosten niet de moeite doen om de bezoeker hierover in te lichten.

Aan het einde van de week horen we de verklaring van Jan Moeyaert himself:

De foto's komen van een tentoonstelling in New York, en die tentoonstelling daar is verlengd.

Maar troost is er: heel veel moois te zien en te lezen in deze editie. 

Teveel om een gewone top drie of zelfs top vijf te maken.

Dus heeft Kek deze keer een aantal 'prijscategorieën' voorzien.

Een eerste categorie is

mooi en meedogenloos, aansluitend bij het thema

De twee meisjes van Katrin Dekoninck in het festivalhuis, tevens het uithangbord van het festival

Hoe het werk tot stand kwam wordt in een video getoond. 

Kek is daarvan onder de indruk.

'Verzameld werk’ van Geertje Vangenechten in de Rode Hoed, ook een toplocatie dit jaar.

In dat kamertje heeft Kek veel tijd gespendeerd.

De film van Hans Op de Beeck, The girl in de Douviehoeve

Zeer poëtisch, Kek wordt er stil van.

De houtskooltekening van Hanne Van Rompaey op de zolder van het Festivalhuis.

Het feestend mensje van Greet Desal in het desolate kleine kamertje in de Graanschuur

(De vlaggetjes zijn een werk van Peter De Meyer)

In de categorie 'cool'

Het lekke huis in de Douviehoeve, 'Living Dog Among Dead Lions'

Het is van de Georgische kunstenaar Vajiko Chachkhiani.

En natuurlijk krijgt Kek daar instant verlangens bij.

‘The color of a dream I had’ van Tanya Schultz. 

Een categorie goed gevonden/ grappig

Het Landschap zonder heiligen van Ronny Delrue, in het Festivalhuis

Iedereen kan daar natuurlijk het zijne bij denken.

(Zoals trouwens over bijna alles)

Fuck (you, me, sex, others, borders, ...)

Ofte 'The Hater Box' van Parse/Error

De twee maatschappijkritische installaties van Gurt Swanenberg in de Rode Hoed

Hier een werk uit de reeks Human Nature: een aanklacht van 

de massale consumptie van dierlijke producten en de impact ervan op het milieu.

'Gewoon heel erg leuk omdat je als bezoeker betrokken wordt' is een volgende categorie

De ‘1000 cups’ van Casper Braat

Op vier dagen zijn er meer dan honderd vervangtassen bijgekomen,

en ook al drie tassen verdwenen...

De zoektocht naar de bronzen stukjes tak van Kiefer Gideon 

Een extract uit de catalogus (met fout) dat we pas lazen, nadat Kek in de Brouwerij een takje gevonden had.

Tenslotte mogen we de categorie Poëzie niet vergeten.

Daar 'wint' het sonnet van Hugo Claus, voorgelezen door de meester zelf bij de Brouwerij.

Verder is Kek fan van het gedicht 'Weer het huis op het plein' van Moya De Feyter

dat in de Douviehoeve in het licht van het verregende huisje hangt,

en vooral van dit fragment.

In het Brennepark hangt dit pareltje onder een jonge eik.

Poëzie zonder woorden zien we eigenlijk ook vaak, hier van Els Lesage

En ja, Kek kan het niet laten om nog een categorie 'jammer van het materiaal (en de ruimte)' toe te voegen. Ze heeft er wel geen foto's van gemaakt.

‘Schläfer’ en 'cosy somethings' van Frauke Wilken op meerdere locaties

'Goofin around' in de Kasteeltuin

heads and tails van Peter De Meyer in het Festivalhuis

Tot slot nog dit ...

Geheel in het teken van het festival staat Kek haar verlangen om kunstwerken aan te raken.

Uiteraard snapt ze wel dat het soms beter niet gebeurt.

Maar het vlees is zwak en sommige werken nodigen nu eenmaal uit. Andere zijn ook maar compleet te vatten eens ze aangeraakt zijn?