We leerden Marina Abramović kennen op het Kunstenfestival in Watou, het moet in 2013 geweest zijn.
Daar draaide toen in het Gemeentehuis een opname van de performance 'The Artist Is Present' uit 2010.
Marina zat er dagenlang op een stoel en tegenover haar mocht elke bezoeker komen zitten.
Een van diegenen die plaatsnamen op de stoel was Ulay.
Marina en Ulay hadden een lange relatie (1976-1988) en beëindigden die symbolisch.
Ze wandelden elkaar gedurende drie maand tegemoet van de twee uitersten van de Chinese muur.
Ze troffen elkaar halverwege en verdwenen toen uit elkaars leven.
Het weerzien in het MoMA was het eerste sinds de muur.
Het maakte diepe indruk!
We werden instant fan van deze grote dame die zo lang onder onze radar wist te blijven!
En dus, zijnde fan van Abramović, Bonn maar 2u15 van het thuisfront verwijderd, het feit dat logeren in de jeugdherberg op de Venusberg niet zo duur is, is de beslissing snel gemaakt.
Doppe, Anna en Kek trekken naar Bonn voor Marina Abramović en de tentoonstelling 'The Cleaner' ...
En dat het er heet is!
Op de Venusberg (180m hoog) onder de bomen is het net iets draaglijker.
En in de Bundeskunsthalle raakten we bijna onderkoeld...
De eerste namiddag gaan we met bus 600 wat verkennen/rondhangen in de Altstadt.
Met een 'kleine gruppen ticket' kan je met drie (zelfs met vijf) een hele dag rondrijden in Bonn.
Dat kost dan 13,10€ terwijl een 'einzelticket' 2,90€ kost.
De rekensom is dus snel gemaakt.
Het eerste ijske in de Cassius Garten.
Kek gaat voor Ingwer en Mango, maar de Ingwer kan niet helemaal overtuigen.
's Avonds dalen we de Venusberg af om bij Lieve en Hartwin langs te gaan.
Een gezellige avond bij verre familie, met bier, vegan eten, bijpraten met zicht op de tuin met stoomtreintjes, verbazende eensgezindheid ...
's Anderendaags dalen we weer de Venusberg af om naar het Bundesmuseum te gaan.
Het is een wandeling van 40 minuten en met bus en tram duurt het ongeveer even lang.
De keuze is snel gemaakt!
Vóór het museum een verfrissend watergebeuren voor jong en minder jong...
Let ook op de schuifaf die van het dak van het museum naar beneden komt!
Omdat er ook een tentoonstelling is van Vajiko Chachkhiani, die we dít jaar op Watou leerden kennen, kopen we ineens een combiticket voor alle tentoonstellingen van het museum.
Maar we beginnen bij Abramović...
De tentoonstelling opent sterk met opname's gemaakt tijdens de performance 'The Artist Is Present'.
Deze 'Portraits in the Presence of Marina Abramović' zijn gedurende de hele duur van de performance gemaakt van alle bezoekers die in de stoel tegenover Abramovic gingen zitten. De fotograaf van dienst was Marco Anelli.
Heftig, dat is wat Kek ervaart doorheen heel de tentoonstelling, maar vooral bij werk uit Abramović haar beginperiode, de reeks Rhythm bvb.
Ze tast alle mogelijke grenzen af, eerst alleen en later met Ulay.
Het latere werk is rustiger, zij het niet minder aansprekend.
'Count on us' uit 2004
Dat ze een speciale relatie heeft met haar vaderland Joegoslavië, is ondermeer te merken in de performance waarin ze dagen lang botten van geslachte koeien schoonmaakt.
Balkan baroque gaat ook over die relatie met haar vaderland.
Een paar vrijwilligers/acteurs doen in het museum een beruchte performance na.
Jammer genoeg is er nog een opening om van zaal naar zaal te gaan en gaan de bezoekers zich niet tussen de blote lijven wurmen.
In de originele performance was er geen binnenkomen aan, behalve door Marina en Ulay.
Terwijl ze een grote rauwe ajuin eet is er een soundtrack over alles wat ze beu is: zie tekst onder.
Rijst en linzen sorteren en tellen...
We zetten een koptelefoon op om alle ruis weg te nemen en worden zo zen dat we ons lockertje achteraf niet meer openkrijgen...
Hier hebben we lang gezeten!
Marina en de ezel, en ondertussen worden er korte anekdotes verteld.
Grappige en schrijnende, maar in elk geval uit haar leven gegrepen.
Zicht op de rijsttafel en de ezel van boven:
hier zijn verrekijkers voorzien om de sorteerders te observeren.
Aan het einde van de tentoonstelling praat Marina Abramović zelf over haar werk, haar evolutie en haar drijfveren.
Het is een mooie synthese van wat de bezoeker allemaal te zien, te beleven en te horen kreeg, maar er is teveel achtergrondgeluid om het Engels goed te begrijpen. De ondertiteling is in het Duits.
Na drie uur in de tentoonstelling, knagen onze maagjes en besluiten we iets te eten in het restaurant van de Bundeskunsthalle vooraleer de rest van het museum te bezoeken.
Onder de Mozart-quote valt het eten een beetje tegen...
Vajiko Chachkhiani boeit met een grote installatie en twee interessante video's.
In een van de video's is er -zoals in het verregende huisje in Watou- ook weer regen in een huis.
In de indoor play-ground laten foto's, affiches en krantenknipsels zien welke evolutie speeltuinen doorgemaakt hebben.
De twee kleine meisjes kijken verbaasd naar de twee grote meisjes die op een speeltuig een boekje inkijken.
Op het dak van het museum is een outdoor-playground.
Het is er echt foorheet, maar we doen de moeite om alles te bekijken of te proberen!
Na ons 6u durend museumbezoek zoeken we wat verkoeling langs de Rijn.
Op onze tweede volle dag gaan we te voet van de Venusberg naar de plantentuin in Poppelsdorf.
De route door het bos leek simpel, maar ineens zijn we de weg kwijt.
Gelukkig krijgen we het rechte pad aangewezen door een fietser.
Banaan- en komkommerpauze op een boomstam in afwachting van een vrij bankje.
'Iets drinken' in het veel te prijzige Nees in de plantentuin.
Ze hebben er ronduit schitterende toiletten!
Over de Poppelsdorfer Allee geraken we weer bij de ijsjes in Cassius Garten.
We vullen de rest van de namiddag met tweedehands en andere winkels en sluiten af in 'Der Alte Friedhof'.
Een kerkhof onder de bomen heeft direct meer sfeer, toch!
En...dat doet deugd!
Eten doen we eens niet in Cassius Garten maar in de Ichiban noodle bar in de rustige Bruedergasse.
Het eten is behoorlijk en de bediening heel erg vriendelijk.
Op weg naar de bushalte schrikken we even!
Maar het is niet wat het lijkt: Vegan Bonn is actief!
Bonn is dus niet ver en het heeft schitterende musea.
Kek kommt bald wieder -
