Reis ver (drink wijn) (lach hard) kom terug!

Even onverwacht als ongewoon -volgens sommigen ga je niet vrijwillig met je schoonmoeder/schoondochter op stap- ging ik met Lien drie dagen kamperen op Terschelling om op OEROL de gedanste opera Kintsukuroi van Spinvis te gaan zien. Terschelling was nog steeds even eindeloos en even winderig als in mijn herinnering aan een tripje ergens in 1978.

Het was een lange reis met trein, trein, trein, festivalbus, boot en benenwagen tot op camping Cnossen. Wij liepen tevoet van de bootaanlegplaats naar de camping, en zelfs ik had toen al door dat we zonder fiets niet ver zouden geraken op het eiland. En dus, na zeker 15 jaar niet gefietst te hebben, heeft Terschelling mij terug op de fiets gekregen. Dat was niet eenvoudig tussen hordes op-de-fiets-geboren Hollanders. Gelukkig waren mijn remmen van ver hoorbaar.

Het kamperen was al zeker 20 jaar geleden, tenminste als het 'in de tuin in een tent slapen met jonge kinderen' ook onder de noemer kamperen valt, anders was het 25 jaar geleden. De inhoud van de tent bleek nog steeds amper onder controle te houden.

De onderbroek is van de buren...

Maar, we gingen dus voor Spinvis en Kintsukuroi. Lien is drie keer gaan kijken, ik twee keer. De eerste keer was een tsunami. De tweede keer was echt genieten van de fijne details en dubbele bodems, het subtiele samenspel van de muzikanten, de mooie zangstemmen, het organisch samendansen van de frèle oude man met de krachtige jonge vrouw, ....  en dat allemaal tegen de eindeloze einder op West-Terschelling in de ondergaande zon.

Verder bezochten we de bessenschuur annex cranberryvelden, dronken ongezoet cranberrysap, liepen langs het strand met onze voetjes in de zee, 

fietsten door duin- en bosgebieden, zochten eindeloos naar vegan eten tot mijn kont helemaal murw gefietst was, testten een observatiehut uit, 

dronken (te)veel Leffe met Lucas, Cor en Julius, en een beetje met Erik en Saartje, leerden dat Oepkens een familienaam is, en maakten plannen om volgende keer in elk geval langer te blijven!

En om naar de voorstelling van Kintsukuroi in theater te gaan kijken in de AB.

Met dank aan Lien voor de foto's. Hier is ze een weerbarstig filmrolletje aan 't vervangen in de tent.

Het raadsel van de voorraaddozen

Zowat iedereen zal wel vertrouwd zijn met het fenomeen van sokken die geen paar meer vormen. Sinds jaar en dag hebben wij hier in huis dan ook een 'kousenpuzzel', een plastieken zak met alle eenzame sokken. Zo lukt het af en toe, soms na jaren, om twee sokken terug te verenigen.

Erger gesteld is het met de voorraaddozen en hun bijhorende deksels. Met de regelmaat van de klok zit onze voorraaddozenkast vol dozen zonder bijpassende deksels en deksels zonder bijpassende dozen.

Waar de verloren items heen gaan, is echt een raadsel. Vroeger schoof Bomma na het afdrogen wel eens een deksel achter de AGA, waar het dan onbereikbaar kon versmelten met de soortgenoten, maar nu droogt ze al jaren niet meer af...  En dat verklaart nog niet dat er deksels zonder dozen zijn!

Reizen om te leren

We hadden er over gelezen, wilden het met eigen ogen zien en boekten in Oostende bij Alpha hotel, één van de slechtste hotels van Europa en het slechtste van Belgie (volgens zoover en tripadvisor).

Het was alleszins een ervaring. Bij onze aankomst rond 11u was de deur op slot en konden we een nummer bellen. Op de vraag of we konden inchecken antwoordde een vrouw, die later 'de patron' bleek te zijn, dat wij toch moesten weten dat in een driesterrenhotel pas om 15 u kon ingecheckt worden. Bon. We mochten wel onze bagage daar plaatsen, gewoon in de inkomhal. Nu ja, de deur was toch op slot, er was camerabewaking, en enkel de hotelgasten kenden de cijfercode nodig om binnen te geraken. De cijfercode verandert eens om de maand, mochten we vernemen. Dat boezemde alvast veel vertrouwen in. We hadden ze zelfs niet eens nodig om binnen te geraken toen er net iemand buiten kwam.

We hadden een twin gevraagd, kregen een double, maar konden nog wisselen. In de twin was een normaal bed en een super smal bed. De kamer was klein maar proper, evenzo de badkamer. De zeepdispenser in de douche was leeg. Bleek dat die 'afgekeurd' was, wegens niet proper te maken. De patron zei ons dat ze de dispenser niet kon afnemen omdat er dan gaten in de douchetegels zaten. De lift dateert uit een ander tijdperk: klein, groezelig en onbeveiligd. Naar boven kreunde hij, naar beneden ging snel.

De naastgelegen Bistro Entrepot had een zekere grandeur, maar werd blijkbaar alleen nog als ontbijtruimte gebruikt. Het ontbijt moest trouwens tussen 9u en 10u genomen worden, ruim laat als je een dagtocht plant.

We hadden via groupon een goeie prijs gekregen, maar op de rekening stond nog extra 20 euro service charge bij de toeristenbelasting van 14 euro.

Bij het uitchecken vergat men onze identiteitskaart terug te geven, zodat we nog eens terug moesten om ze op te halen. Geen excuus hiervoor...

Onze conclusie is dat die sterren dateren uit een heel ver verleden, en dat de enige die nog in die sterren gelooft, de patron zelf is.

Eindelijk eens in het Maria-Hendrika park geweest. 

ZON Anima/Animus is een beeld van Johan Tahon, gemaakt voor de stad Oostende

Verder ontdekten we het smalste huisje van Oostende, mooi gerestaureerd en nu een artgalerie, en de binnenkant van het duinenkerkje van Raversijde, met beeld van de 

H. Cecilia. 

Het liggend beeld,  onderaan een altaar, is een kopie van het oorspronkelijk werk van Stefano Maderno. Het origineel bevindt zich in Rome, in de basiliek van Santa Cecilia in Trastevere. Het lichaam is weergegeven in de houding, waarin het in 1599 gevonden werd bij de opening van het graf in de Calixtus-catacombe.

Op de terugweg van De Haan namen we voor het eerst het duinenpad in Bredene, een goed alternatief voor het strand bij vloed of bij tegenwind!

Staan of liggen?

Gezeten aan de ontbijttafel met mijn twee weinig aanspreekbare huisgenoten en zonder krant - abonnement nog niet verlengd - vroeg ik mij ineens af waarom sommige zaken op tafel 'liggen' en andere op tafel 'staan'. 

Een doosje smeerkaas staat op tafel, maar een blok pecorino ligt, evenals een blokje smeerkaas. Een kookwekkertje staat op tafel en een horloge ligt. Een zak met brood ligt. Als je het brood in een mand legt dan staat de mand met brood. Pillen liggen, zelfs als ze in een doosje zitten. Dat gevulde tassen, karaffen, flessen en dergelijke staan, lijkt logisch. Je kan ze ook laten liggen, maar dan...

Is het staan voorbehouden voor wat kan omvallen? Of voor iets met inhoud? Of voor iets met een duidelijk onderkant? Een bord staat op tafel, of het nu leeg is of vol, en een bord zal ook niet snel omvallen? Als ik het bord omdraai, ondersteboven dus, dan ligt het ineens...

Mijn handtas, meestal met heel wat inhoud, ligt op tafel, of op de kast, of op een stoel, of gewoon op de grond. Heeft liggen hier iets met slordigheid te maken? Zo van 't is daar gegooid, dus het ligt daar? Of gaat het hier om het niveau van de handtas? Een Delvaux of een Narcisco Rodriguez zal allicht bij voorkeur staan.

Ikzelf kan zowel op tafel staan als erop liggen. En de vlieg, die zit op tafel, behalve als ze dood is. Dan ligt ze...

En mijn allerlekkerste aardbeienrabarbercrumble staat op tafel!

Wat een fantastisch gewas, die sluimerwten!

Groeit vanzelf, zelfs op de allerallerarmste zandgrond, 

geen slakken of rupsen, geen vogelvraat, gezonde planten...

Het nieuwe oogst(je): we zijn maar met zijn drieën deze middag...

En er hangen er nog héél veel klaar. Morgen verder oogsten!

De snijbiet staat 'boven'. Benieuwd of er straks ook te oogsten valt ...

Vorig jaar plantgoed gezet dat er na een paar maand nog precies hetzelfde uitzag.

Oud en nieuw

Na 12 jaar trouwe dienst is de tijd gekomen om afscheid te nemen van mijn goeie ouwe LOWA's.

Hun zwanenzang hebben ze gezongen in Point Reyes en San Miguel.

Met mijn nieuwe stappers, de opvolgers van mijn vorige en dus ook LOWA, ben ik er weer helemaal klaar voor!

Verhaaltjes

Vroeger vertelde ik Fien elke avond voor het slapengaan een verhaaltje over het zandmannetje. Fien kan zich nog heel wat herinneren, bij mij is er nog slechts een vage herinnering aan een bos, en zand, en elfjes, ...

Laatst kwam ik met Viktor van school gewandeld, en hij had weer eens een gat in zijn broek gevallen. Er kwam spontaan een verhaaltje. 

Eerst had ik het aan mijn been om steeds weer dát verhaal te vertellen over 'de juf met de gaten-in-broek-knip-schaar'. Maar na een paar keer, zei Viktor : 'vertel nu eens iets anders over die juf, Kek'

Maar in elk geval, zo gaat het verhaal van de juf met de gaten-in-broek-knip-schaar!

Er was eens, in Aalter, een juf en die had een speciale schaar, een gaten-in-broek-knip-schaar.

S morgens als de bel ging moesten alle kindjes van haar klas in een rij gaan staan, en dan nam ze haar gaten-in-broek-knip-schaar en knipte onder duivels gelach, in elke broek een gat. De mama's van de kindjes waren daar niet zo gelukkig mee, en zeiden dan 'maar jongen, heb je nu weeral een gat in je broek?' Een jongen zei op een keer: 'maar dat is de schuld van de juf'. Waarop de mama natuurlijk antwoordde:  'dat zal wel...'

Op een dag was de mama het zo beu dat ze aan de jongen voorstelde om in een rokje naar school te gaan... Dat wilde de jongen niet. En toen kwam de papa met een idee. Hij vond een materiaal uit dat niet kapot kon en maakte daarvan een broek voor de jongen. Nu zou het wel gedaan zijn met al die kapotte broeken!

Op school ging de bel zoals gewoonlijk, en moesten de kindjes in een rij gaan staan, zoals gewoonlijk, en nam de juf onder duivels gelach haar gaten-in-broek-knip-schaar uit haar kast en begon ze, zoals gewoonlijk te knippen. En toen kwam ze bij de jongen, en ze knipte en knipte, en knipte, en ze stopte met haar gelach, want de broek bleef heel. En nog probeerde ze het en toen werd ze zo kwaad dat ze gillend wegliep en met schaar en al verdween. En de jongen kwam vanaf dan (bijna) nooit meer thuis met een gat in zijn broek!

Essentieel is de papa die dat materiaal 'uitvond'. Ik had ooit onnadenkend gezegd: de papa bedacht een materiaal, maar Viktor verbeterde mij al snel: hij vond het uit!

Ondertussen is er ook een verhaaltje van een juf die stiekem de boterhammetjes van de kindjes opeet, en van een juf die altijd slaapt.