Snor koos een vreemde datum om te vertrekken.
Kek zal het als een laatste bewijs van zijn liefde zien,
niet dat we ooit iets met 14 februari te maken wilden hebben.
Zo vaak tijdens zijn nachtmerrie zei hij: 'Dat ik u dat moet aandoen' of 'Ik wil u dat niet aandoen', en dat terwijl wat hij moest doormaken onmogelijk te vergelijken was met waar Kek door moest.
Die gestage aftakeling met de onvermijdelijke afloop...
Ergens is ze blij voor hem dat hij die ochtend simpelweg niet meer wakker geworden is, en die gruwelijke aftakeling gestopt is.
Maar, het ís niet te vatten en er zijn geen betere woorden voor dan wat we op zijn gedenkkaartje schreven.
De zeefoto dateert van Pasen 2014, toen we naar aanleiding van een conferentie een paar dagen in Point Reyes bij San Francisco verbleven, de familiefoto is gemaakt op ons laatste GCF.
Dood is hij pas als wij hem vergeten zijn...
't Is niet te vatten.
Zijn nachtmerrie is plots voorbij.
Of het nu chronische Lyme of ALS of een combinatie van beide was: het is achter de rug.
Hij had nog graag Doppe, Fien en Anna weten afstuderen.
Hij had nog graag Qui en Lien zien trouwen.
Hij had Viktor, Emiel en Lotte nog willen volgen op school.
Hij had nog zoveel ideeën voor onderzoek en papers.
We moesten echt nog eens gaan wandelen en naar zee.
...
Maar het ging niet meer, het lijf wilde niet meer.
Hij wilde nog iets bijdragen aan de wetenschap en schonk zijn lichaam aan de UGent.
En zoals hij het wilde, zullen we in familiekring afscheid van hem nemen.
Jan Vanhellemont, familieman en wetenschapper, wij leven jouw leuze:
"Doet da goe hè mannekes, the sky is the limit!"
Cecile
Margot, Gemma en Gilles, Zoé, Quinten en Lien, Doppe, Fien en Benoit, Anna en Nicky
Viktor, Emiel en Lotte
Schilde, 14 februari 2016
Geen opmerkingen:
Een reactie posten